Το Σχέδιό μου

Ξύπνησα με τον ιδρώτα στο μέτωπό μου να μουσκεύει το άσπρο μαξιλάρι. Ήταν η τέταρτη νύχτα που δεν κατάφερα να κοιμηθώ καλά. Η σκέψη μου στριφογύριζε βασανιστικά στο σχέδιό μου. Έπρεπε να πετύχω. Δεν είχα άλλα περιθώρια. Η καθημερινή αναβολή της ώρας «Ω», μόνο κακό έκανε στην όποια αυτοπεποίθησή μου.
Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω γιατί έδωσα το τελευταίο γράμμα της αλφαβήτου στην ώρα έναρξης. Το πιο φυσικό θα ήταν να ονομάσω «Α» την ώρα που θα έβαζα σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιο. Το ωμέγα όμως ήταν το γράμμα που είχε καρφωθεί στο νού μου απ'τη πρώτη μέρα. Ήταν για μένα η αρχή του σχεδίου, αλλά και το τέλος μιας σχεδόν ατέλειωτης αναμονής.
Η ονομασία της ώρας έναρξης ήταν πια ένα γεγονός και τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει. Δεν έπρεπε να το σκέφτομαι πια. Όμως κάθε φορά που ξεκινούσε στο μυαλό μου το σχέδιο, άθελά μου άρχιζα να αμφιβάλλω για την ονομασία της ώρας αυτής. Αυτό έπρεπε να σταματήσει, ήταν μια λεπτομέρεια μόνο και σαν τέτοια δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να επηρεάσει την επιτυχία του σχεδίου. Ήταν μόνο ένα σύμβολο που δεν είχε καμία σχέση με τις λεπτομέρειες του σχεδίου, το αν δηλαδή ήταν σωστά σχεδιασμένες ή είχαν κάποιο ελάττωμα, κάποια «τρύπα» όπως συνήθιζα να ονοματίζω κάθε λάθος που διόρθωνα.

Θα μπορούσε βέβαια να ήταν το «Χ» ή ακόμη και το «Ψ», κανείς δεν θα πρόσεχε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, γιατί έτσι έπρεπε να το βλέπω, σαν μια μικρή λεπτομέρεια, αφού κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό για το σχέδιό μου. Εγώ ήμουν αυτός που του έδινε τόση σημασία και κάθε φορά που άρχιζα πάλι απ'την αρχή να εξετάζω όλες τις λεπτομέρειες, το «Ω» μου έφερνε στο μυαλό το τέλος και την επιτυχία του σχεδίου μου, αν και ήταν μόνο η πρώτη στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι το σχέδιο ήταν καλό. Θα μπορούσε κάποιος , αν ήξερε βέβαια, να το χαρακτηρίσει σχεδόν τέλειο. Κανείς όμως δεν γνώριζε τίποτα και γω ήμουν σίγουρος ότι τόσα χρόνια που ξόδεψα σχεδιάζοντας κάθε λεπτομέρειά του, δεν θα πήγαιναν χαμένα. Δεν μπορούσα βέβαια να έχω και μια «δεύτερη» γνώμη. Θα ήταν καλό αυτό για να ξεδιαλύνει κάθε μικρή μου αμφιβολία, αλλά πως; Πως θα έλεγα σε κάποιον τι σχεδίαζα τόσα χρόνια, χωρίς να προδώσω τον σκοπό μου; Πως θα εξιστορούσα τις ατέλειωτες ώρες που πέρασα κλεισμένος στο μικρό δωμάτιο με τα παλιά έπιπλα, δουλεύοντας στο μυαλό μου κάθε λεπτομέρεια, κάθε χρονική στιγμή, κάθε πιθανή εξέλιξη; Θα μπορούσα βέβαια να πω ψέματα ότι τα είχα διαβάσει κάπου, σ'ένα μυθιστόρημα, ή ότι είχα δεί κάποια σχετική ταινία. Έτσι ίσως να βρισκόταν κάποιος ή κάποια τέλος πάντων, απ'όσους θα έβαζα «μέσα», εντέχνως με την συζήτηση θέλω να πω, να μου δώσει κάποια ένδειξη για «τρύπες» ή για λάθη ή για «απίστευτη» εξέλιξη. Αλλά αν με ρωτούσαν να πω τον τίτλο του ή που και πότε το είδα; Θα αναγκαζόμουν τότε να συνεχίσω να λέω ψέματα και αυτό ήταν κάτι που είχε τον κίνδυνο κάποιος να καταλάβει το ψέμα μου. Το συναίσθημα της ενοχής μου ήταν οικοίο και το σιχαινόμουν.

Την «εξωτερική» λοιπόν βοήθεια στο σχέδιό μου έπρεπε να την ξεχάσω. Θα πορευόμουν μόνος έως την ώρα «Ω» αλλά και πάρα πέρα έως την τελική μου προσπάθεια να εφαρμόσω πλήρως όλες τις λεπτομέρειες του σχεδίου μου. Έως την τελική επιβράβευση όλων αυτών των κόπων, της αγωνίας και της απομόνωσης που επέβαλα στο μυαλό και στο σώμα μου, από την πρώτη μέρα που είχα «συλλάβει» την ιδέα για μια τέτοια ενέργεια. Βέβαια αυτό που θυμάμαι καλά ότι με ταλαιπώρησε αφάνταστα για χρόνια θα μπορούσα να πω, ήταν η απόφαση που έπρεπε να πάρω για την ακριβή χρονική στιγμή της ώρας «Ω». Πότε δηλαδή θα έπρεπε να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιό μου. Την πρώτη ημέρα, την δεύτερη, ή την τρίτη; Ξόδεψα ατέλειωτες ώρες με την ερώτηση πότε; Όλες οι ημέρες μου φαινόντουσαν καλές. Ακόμη και η μέρα της τελετής έναρξης που θα είχε και την μεγαλύτερη δημοσιότητα. Αυτό που κατάφερα να αποφασίσω κατ'αρχήν, ήταν ότι έπρεπε να «αρχίσει» τουλάχιστον μέσα στην πρώτη εβδομάδα για έχει την επιτυχία που ονειρευόμουν. Να με κάνει διάσημο σ'όλο τον κόσμο για πάντα. Θ'άπρεπε ν'αρχίσει και να ολοκληρωθεί τόσο σύντομα, ώστε ώσπου να «συνέλθει» η ανθρώπινη κοινωνία, εγώ θα ήμουν ήδη διάσημος!

Το «λεπτό» αυτό αλλά ουσιώδες μέρος του σχεδίου μου, η ακριβής ημερομηνία της ώρας «Ω» δηλαδή, ακόμη με ταλαιπωρούσε και καταϊδρωμένος στριφογυρνούσα στο άγρυπνο κρεβάτι μου και αυτή τη νύχτα. Ψηλάφισα στα σκοτεινά για το κουμπί που άνοιγε το μικρό φωτάκι πάνω απ'το κρεβάτι. Το λαμπάκι που φώτιζε το μικρό εικόνισμα με την Παναγία, άναψε ρίχνοντας ένα χλωμό φως πάνω μου. Άναψα το μισαδάκι και ρούφηξα με δύναμη τον καπνό.
Προσπαθούσα μάταια να το ελαττώσω και το'σβυνα μετά από κάθε ρουφηξιά αφήνοντας το μισαδάκι στο γεμάτο σταχτοδοχείο να με περιμένει. Θαύμαζα τους γνωστούς μου που το'κοβαν μια κι'έξω. Εγώ δεν μπορούσα. Όλο και το ανέβαλα γι' αύριο.
Φύσηξα δυνατά το καπνό ενώ τα λόγια της συχωρεμένης από χρόνια μάνας μου, όλο και μου έρχονταν: «Μωρέ καλός είσαι, κατεβάζει η κούτρα σου, στο τέλος όμως τα σκατώνεις..». Τώρα όμως δεν είχα άλλη επιλογή.. Η απόφαση ήταν ζήτημα ζωής. Το σχέδιο ήταν καλό και καλοδουλεμένο. Ήμουν σίγουρος ότι πριν ξημερώσει, σήμερα κιόλας θα είχα αποφασίσει.
Αυτό που έπρεπε για την ώρα να κάνω, αφού δηλαδή δεν γινόταν ακόμη τίποτα με την ώρα «Ω», ήταν το εξής: Θα έβαζα σε μια σειρά όλα τα «στάδια» του σχεδίου μου, την σειρά βέβαια που γνώριζα ήδη πολύ καλά, όχι ότι τώρα που έφτασε η στιγμή να αρχίσω θα άλλαζα το σχέδιο. Αλλοίμονο! Θα τους έδινα όμως τώρα ένα όνομα, ένα ψηφίο λόγου χάριν, όπως είχα δεί τόσες φορές στο σινεμά. Έτσι θα ήταν πολύ πιο εύκολο να τα θυμάμαι όλα. Αφού ήταν αυτή η τακτική σωστή για τους στρατιωτικούς, έπρεπε να ήταν καλή και για μένα. Δεν έπρεπε όμως να γράψω τίποτα. Αυτό ήταν μια αρχή και την τηρούσα από την πρώτη μέρα. Όλα θα έμεναν στο μυαλό μου. Οι σωστοί συνωμοτικοί κανόνες αυτό επέβαλαν. Να μην μείνει τίποτα σε γραπτό. Πάντα μου προκαλούσε γέλιο ή αστεία έκφραση των «ηρώων» που έκαιγαν τα χαρτάκια στα έργα. Να μην τα δεί κανείς άλλος δηλαδή.. Ενώ εγώ τα θυμόμουν όλα με την παραμικρή τους λεπτομέρεια. Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί έως σήμερα ήταν το «κωδικό» τους όνομα.
Μ'άρεσε αυτή η σκέψη.. Κωδικός «Ω», κωδικός «Ψ»! Το Ψ που θύμιζε τρίαινα. Ένα «όπλο» δηλαδή. Ή μάλλον η άκρη ενός όπλου. Άθελά μου σκέφτηκα τα λόγια από κάποιο στίχο: «….κοφτερό Ψ σαν τρίαινα καρφώθηκε στα πέτρινα στήθη τους»... Αυτός ο κωδικός θα ήταν για το τέλος. Η τελική φάση δηλαδή. Τότε που όλα θα είχαν τελειώσει και τα δελτία ειδήσεων θα σφυροκοπούσαν όλη μέρα το κοινό με την σπουδαία είδηση.
Όλοι ασφαλώς θα ήθελαν να μάθουν πως έγινε και από ποιόν. Αυτό ακριβώς ήταν το σπουδαίο. Ποιος; Όλα τα άλλα θα περνούσαν τότε σε δεύτερη μοίρα. Διάσημος! Μια λέξη ήταν, η οποία όμως στόλιζε με την αίγλη της λίγους σχετικά. Όχι βέβαια περιστασιακά διάσημος, για μια μέρα ή λίγες ώρες Αυτό ήταν εύκολο να γίνει. Θα μπορούσα εύκολα να μπω σ'ένα γήπεδο και να κατεβάσω το παντελόνι μου μπροστά στις κάμερες.. Θα έλεγαν για λίγες μέρες τ'όνομά μου και μετά τέρμα.. Κανείς δεν θα θυμόταν τίποτα.. Το σχέδιό μου όμως, ήμουν σίγουρος ότι θα μου εξασφάλιζε την διασημότητα για πάντα. Ανατρίχιασα με την σκέψη ότι ακόμη και μετά τον θάνατό μου, θα αναφέρονταν στο μεγάλο γεγονός. Ακόμη και εάν στο μέλλον κάποιοι προσπαθούσαν να το επαναλάβουν, άσχετα με το αν πετύχαιναν τον σκοπό τους ή όχι, πάντα θα ήσαν δεύτεροι, ξεσηκωτές με άλλα λόγια, κάτι που έφερνε αντί δόξα την καταφρόνια και την χλεύη.

«Ω» λοιπόν ο κωδικός για την ώρα έναρξης του σχεδίου, «Ψ» ο κωδικός για το τέλος. Το τέλος όμως πως περιγράφεται ή καλύτερα πως προσδιορίζεται; Ήταν η στιγμή της αποχώρησής μου από τον χώρο; Ήταν η στιγμή ή η ώρα τέλος πάντων που θα ήμουν «ασφαλής» μακριά; Ήταν όταν θα είχε ολοκληρώσει η μεγάλη είδηση τον γύρο του κόσμου και όλα τα μέσα επικοινωνίας θα μιλούσαν για μένα; Αλλά μήπως και ο κωδικός «Ω» δεν είχε ανάλογα ερωτήματα; Γιατί λόγου χάριν η ώρα έναρξης να είναι "εκεί" και όχι η αναχώρησή μου από το σπίτι; Δεν είχε βέβαια καμία σημασία για έναν ανεξάρτητο παρατηρητή, αν υπήρχε τέτοιος, αυτή η λεπτομέρεια, αλλά είχε για μένα τούτη τη στιγμή που είχα αποφασίσει να βάλω ονόματα, κωδικούς θέλω να πω, στις φάσεις του σχεδίου. Ίσως θα έπρεπε να πιάσω απ'την αρχή. Γιατί βέβαια η λεπτομέρεια, ή μάλλον η έξυπνη και σωστή σχεδίαση κάθε λεπτομέρειας, ήταν το «κλειδί» για την επιτυχία.
Η αποφασιστικότητα στην εφαρμογή τους ήταν δεδομένη. Ήμουν σίγουρος ότι όταν ερχόταν η στιγμή, θα προχωρούσα τελείως ασυγκίνητος στην ολοκλήρωση κάθε φάσης, άσχετα με τις όποιες δυσκολίες παρουσιάζονταν. Με έβλεπα ήδη ανέκφραστο, αποφασισμένο και έτοιμο να ολοκληρώνει ένα τέλειο σχέδιο σε κάθε του μικρή λεπτομέρεια, χωρίς ούτε μία φορά να διστάσει, ούτε μία φορά να αμφιβάλλει για τον στόχο ή μάλλον τους στόχους. Όλα θα γίνονταν βάσει σχεδίου. Του σχεδίου που τώρα, όχι ακριβώς τώρα βέβαια αφού τόσα χρόνια το δούλευα, αλλά τέλος πάντων θα μπορούσα να πω ότι τώρα το τελειοποιούσα ή καλύτερα έβαζα στην σωστή τάξη τους κωδικούς των φάσεων ή των πράξεων που έπρεπε να ολοκληρωθούν η μία πριν την επόμενη ή μάλλον η μία μετά την άλλη, δεν έχει σημασία, για την μεγάλη επιτυχία που θα μου έδινε την ικανοποίηση, θα μπορούσα να πω την τελική επιβεβαίωση της ανωτερότητας του μυαλού απέναντι στο σώμα. Γιατί πως θα μπορούσε ένα σώμα, έστω και γυμνασμένο, να εκτελέσει μια καθορισμένη δράση με επιτυχία, εάν δεν είχε την έξυπνη καθοδήγηση από μια ανώτερη σκέψη; Δεν θα μπορούσε, γι'αυτό ήμουν σίγουρος. Για τον λόγο αυτό ποτέ δεν αισθάνθηκα, η καλύτερα ποτέ δεν ένοιωσα μειωμένος ανάμεσα σε γυμνασμένους συνάδελφους στο γραφείο ή όταν έβλεπα στον δρόμο τα κοριτσόπουλα να κρυφοκοιτάζουν λαίμαργα τον ψηλό περαστικό.. Χαμογελούσα με την ανοησία τους.. Πως ήξεραν τι «πατάτα» υπάρχει στο κεφάλι του; Ίσως να τα κατάφερνε αν τον έστελναν να κόψει το χρωματιστό λουλούδι στο γκρεμό, αλλά τίποτα περισσότερο. Η νόηση ήταν η αρχή και το τέλος. Χωρίς αυτή, ποτέ δεν θα μπορούσα να συλλάβω, αλλά βέβαια και να ολοκληρώσω, ένα τόσο τέλειο σχέδιο, ένα σχέδιο που θα με έκανε για πάντα διάσημο.

Και δεν μπορώ να αποφύγω αυτή την ώρα να αναλογισθώ, αν και η αφόρητη ζέστη στο μικρό δωμάτιο με δυσκολεύει όλο και περισσότερο να σκεφτώ πάνω στο σχέδιό μου, θέλω να πω να βάλω σε τάξη τους κωδικούς του σχεδίου γιατί ασφαλώς το σχέδιο είναι τέλειο και δεν χρειάζεται καμία μετατροπή ή αλλαγή τέλος πάντων, σκέφτομαι λοιπόν, φαντάζομαι θέλω να πω, τι θα έκαναν αυτά τα συγκεκριμένα κοριτσόπουλα , εννοώ στον δρόμο, εάν ήξεραν τι «υπάρχει» μέσα στο κεφάλι των περαστικών. Εάν είχαν μια λόγου χάριν έκτη αίσθηση, που θα τους πληροφορούσε για τις σκέψεις ή καλύτερα για τις ικανότητες του μυαλού των περαστικών. Ποιόν άραγε θα διάλεγαν να κρυφοκοιτάζουν; Όχι ότι όλα αυτά είχαν καμία σημασία τούτη την ώρα για την εργασία μου, η οποία είχε να κάνει με την ονομασία των κωδικών μου, των κωδικών του σχεδίου μου θέλω να πω, αλλά όπως και να το σκεφτούμε η απάντηση σε αυτό το υποθετικό ερώτημα είναι νομίζω εύλογη.
Ακόμη πιο άσχετη ήταν η εύλογη αυτή προτίμηση των γυναικών, η υποτιθέμενη προτίμηση βέβαια γιατί ποιος μπορεί είναι σίγουρος για τις ορέξεις τους έστω και αν «ήξεραν», αν και αυτό είναι το συμπέρασμα που έβγαινε αβίαστα, θέλω να πω στα σίγουρα σε ένα αξιοκρατούμενο κόσμο, τώρα και αυτό δεν ήταν κάτι που κάποιος θα βεβαίωνε, υπήρχε τέτοιος κόσμος; Όπως και να το σκεφτούμε όμως, η εύλογη αυτή προτίμηση δεν είχε να κάνει, ή μάλλον δεν είχε καμία σχέση βεβαίως με το σχέδιό μου, ή καλύτερα με τον σκοπό του σχεδίου μου.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας μου έδωσαν ή καλύτερα μου δίνουν μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που είχα, ή μάλλον έχω, αφού δεν έχει ικανοποιηθεί η φιλοδοξία που με καίει, δεν έχει έως σήμερα θέλω να πω, γιατί ασφαλώς έχει έλθει η μεγάλη στιγμή να γίνει πραγματικότητα και όπως και να το κάνουμε, τι σχέση μπορούσε να έχει μια τέτοια μεγάλη, θέλω να πω μεγάλη σε ιδανικά φιλοδοξία, με την προτίμηση των κοριτσόπουλων στον δρόμο! Καμία ασφαλώς. Ο οποιοσδήποτε ανεξάρτητος παρατηρητής, αν υπήρχε βέβαια κάτι τέτοιο πράγμα αδιανόητο για το σχέδιό μου, θα μπορούσε να βεβαιώσει ότι άλλο θέμα η γυναικεία προτίμηση στο ανδρικό φύλλο, στο είδος και στην ποιότητα θέλω να πω του ανδρικού φύλλου, αν και γι'αυτό πως θα μπορούσε να είναι κανείς βέβαιος, θα ήταν δυνατό ακόμη και αν «ήξεραν», ακόμη και τότε, πράγμα απίθανο βέβαια αλλά σαν πιθανότητα υπαρκτή, να προτιμούσαν το άδειο κεφάλι από το σωστά δομημένο, μάλλον ικανό να σχεδιάζει, να προβλέπει μυαλό, και άλλο θέμα τα υψηλά ιδανικά που στόχευε η φιλοδοξία μου.
Και βέβαια όταν λέω, θέλω να πω σκέφτομαι, γιατί κανείς άλλος δεν «ακούει» τις σκέψεις μου πως θα μπορούσε άλλωστε, για ικανοποίηση φιλοδοξίας, δεν εννοώ μόνο την διασημότητα που μου εξασφαλίζει για πάντα μια τέτοια ενέργεια εν μέσω Ολυμπιακών, αλλά και την ικανοποίηση, ή μάλλον την επιβεβαίωση της ικανότητάς μου, του μυαλού και της νόησής ασφαλώς, να σχεδιάσει και να εκτελέσει με ακρίβεια ένα τόσο σπουδαίο εγχείρημα. Ίσως αυτό να ήταν και το σημαντικότερο, το ζητούμενο φερ'ειπείν, περισσότερο και από το συναίσθημα της διασημότητας, αν μπορούσε κανείς να αποκαλέσει συναίσθημα το γεγονός του να είναι διάσημος.

Με μια γρήγορη κίνηση έσβησα βιαστικά το μισαδάκι πριν μου κάψει τα δάχτυλα. Στριφογύρισα το κορμί μου στο μουσκεμένο απ'τον ιδρώτα σεντόνι και έπιασα τα θέματα πάλι απ'την αρχή. «Ψ» ήταν ο κωδικός για το τέλος, την στιγμή που θα έφτανα ασφαλής πίσω στο σπίτι, πάει αυτό, ήταν πιο σωστό να ξέρω ότι το σπίτι μου ήταν το τέλος, εκεί που ήξερα ότι όλα άρχισαν. «Ω» όπως είναι πλέον καθιερωμένο τόσα χρόνια, είναι η αρχή. Όχι όμως η στιγμή ή η ώρα τέλος πάντων που θα έμπαινα στο στάδιο, αλλά η ώρα ή η στιγμή ή το δευτερόλεπτο που θα έκλεινα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού μου και θα έπαιρνα τον δρόμο για το στάδιο, έτοιμος για την εφαρμογή του σχεδίου με όλα τα εφόδιά μου.
«Φ» ήταν, ή μάλλον τώρα είναι, η φάση της αποχώρησης από το στάδιο, η «Φυγή» εξ'ού και το «Φ». Καλός και αυτός ο κωδικός σαν σύμβολο λόγου χάριν, Φ ίσον φυγή, αποχώρηση, εύκολα το θυμάμαι κιόλας. Όλες οι λεπτομέρειες της φυγής, της αποχώρησης καλύτερα, ήταν καλά «δουλεμένες» στο μυαλό μου και ήμουν σίγουρος ότι είχα εξετάσει κάθε πιθανότητα, κάθε εξέλιξη είτε δυσμενή, δηλαδή εμπόδια με άλλα λόγια, είτε ευχάριστη, όσο ευχάριστη θα μπορούσε να είναι μια απρόσμενη εύνοια της τύχης, αν και τι ακριβώς μπορούσε να είναι τύχη δεν είναι κανείς σίγουρος. Πως θα είναι βέβαια σίγουρος κάποιος ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, δηλαδή τον ευνόησε ή τον ευνοεί, δεν έχει σημασία, η τύχη ή το αποτέλεσμα που θεωρεί κανείς ότι οφείλεται στην τύχη, είναι αποτέλεσμα γνώσης και καλού σχεδίου, με άλλα λόγια μιας γνώσης των αντικειμενικών παραγόντων ή καταστάσεων ή νόμων της φύσης που του εξασφαλίζουν το «προνόμιο» να προβλέπει τις εξελίξεις και να πράττει ανάλογα, βάσει ενός σχεδίου πάντα βεβαίως, όχι έτσι ξεκάρφωτα φερ'ειπείν, σαν να λέμε ότι δεν γίνεται να πάω στο στάδιο για μια τόσο σημαντική ενέργεια, να εκτελέσω με ακρίβεια όλες τις κινήσεις που χρειάζονται για την επιτυχία της και να προσπαθήσω να φύγω, ή καλύτερα να αποχωρήσω με ασφάλεια, στηριζόμενος στην ελπίδα ή στην προσμονή ή χειρότερα στην βεβαιότητα ότι δεν θα μου «τύχει» κάτι στραβό, κάτι αναπάντεχο λόγου χάριν. Αυτό είναι μια ανοησία και κάτι τέτοιο, θέλω να πω μια «τρύπα» όπως συνήθισα πλέον να ονομάζω τις ατέλειες, δεν υπήρχε στο σχέδιό μου.

«Χ» ήταν, ή είναι τώρα πλέον, ο κωδικός για την εκτέλεση, ή καλύτερα για την εφαρμογή (δεν μου πάει ο όρος «εκτέλεση»), του κύριου μέρους του σχεδίου, αν και ποιος θα μπορούσε να πει, αν ήξερε βέβαια κάποιος άλλος εκτός από μένα, ποιο ακριβώς τμήμα, ποιος κωδικός με άλλα λόγια, ήταν «το κύριο τμήμα». Θα μπορούσε να πει, να είναι θέλω να πω, ο «Φ» ή ο «Ω» ή ακόμη και ο «Ψ», γιατί θα έπρεπε να είναι ο «Χ». Όλα τα τμήματα, δηλαδή οι φάσεις του σχεδίου είχαν την σπουδαιότητά τους και καμία βεβαίως δεν μπορούσε να εκτελεσθεί, να εφαρμοστεί καλύτερα, χωρίς να έπεται ή να προϋπάρχει της άλλης. Άρα αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να εφαρμόσω με την καλύτερη ή με ακρίβεια καλύτερα, όλες τις φάσεις έχοντας στο μυαλό μου ότι όλες ήσαν ίσες σε σπουδαιότητα και δεν ξεχώριζε καμία ώστε να πάρει, να της δώσω θέλω να πω μεγαλύτερη προσοχή. Όμως όλες οι επιχειρήσεις στις ταινίες ή στα βιβλία τέλος πάντων, οι περισσότερες τουλάχιστον για να είμαι πιο ακριβής, αναφέρονται σε
«επιχείρηση Χ» λόγου χάριν, άρα σωστά ονόμασα και γω «Χ» την ενέργεια ή την επιχείρηση για να είμαι και μέσα στο πνεύμα των ανάλογων ενεργειών, των γνωστών βεβαίως, γιατί πόσες άλλες παρέμειναν ή παραμένουν καλύτερα, άγνωστες, δεν έχουν δημοσιοποιηθεί δηλαδή, λόγω του ότι έγιναν ή γίνονται και σήμερα, αυτή τη στιγμή ίσως, από μυστικές υπηρεσίες (πως έχουν ονομασθεί άραγε «μυστικές» αφού όλοι τις γνωρίζουν) ή άλλες μη μυστικές, δεν έχει σημασία βεβαίως.

Άρα έχουμε, έχω θέλω να πω, «Ω» και μετά «Χ», ή όχι βέβαια, υπάρχει και ο κωδικός «Ε», η είσοδος στο στάδιο, η οποία είσοδος συνοδεύεται ασφαλώς με όλη την διαδικασία με την οποία συνδέονται οι λεπτομέρειες που είχα, έχω ακόμη βέβαια, στο μυαλό μου για τις κινήσεις μου, έως ακριβώς πριν την στιγμή, το δευτερόλεπτο καλύτερα που θα αρχίσει η φάση «Χ», δηλαδή αν ανακεφαλαιώσουμε, ανακεφαλαιώσω θέλω να πω, το σχέδιό μου είναι τώρα πλήρες.. Ξεκινάει, ή μάλλον εγώ ξεκινάω, με τον κωδικό «Ω», προχωράω γρήγορα στην εφαρμογή του «Ε» (όλα τα εφόδια ανά χείρας), συνεχίζω με την ακριβή εκτέλεση, μάλλον την εφαρμογή του «Χ» και όσο γρήγορα γίνεται, ή μάλλον όχι όσο γίνεται, γιατί αυτό δεν είναι «επαγγελματικός» παράγων ή όρος φερ'ειπείν, όσο γρήγορα έχω εγώ σχεδιάσει με την παραμικρότερη λεπτομέρεια, όσα αφορούν τους χρόνους ή την διάρκεια κάθε φάσης, περνάω στον κωδικό «Φ» και τελικά στο «Ψ». Ω, Ε, Χ, Φ και Ψ!! Πολύ καλό είναι!

Αραχνοΰφαντο μισόφωτο εισέβαλε ακάλεστο από το παράθυρό μου. Ξημέρωσε κιόλας, ή καλύτερα άρχισε να ξημερώνει σκέφτηκα. Σηκώθηκα με φούρια. Δεν ήθελα τώρα που φτάνω στο τέλος να αρχίσω να αργώ στην δουλειά. Κανείς στο γραφείο δεν έπρεπε και δεν μπορεί βεβαίως, να καταλάβει τίποτα. Χώθηκα στο μπάνιο και άνοιξα το κρύο νερό. Οι μαύροι κύκλοι στα μάτια μου, ίσως έδιναν μια εντύπωση άλλη σε όσους αναρωτιόντουσαν. Κρυφογέλασα και άφησα το κρύο νερό να πέσει πάνω μου. Πάνε και οι κωδικοί, τους έχω έτοιμους.. Αύριο, ή καλύτερα σήμερα το βράδυ σκέφτηκα, μετά το γραφείο, κατ'ευθείαν εδώ για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Το σχέδιό μου ήταν η μάλλον είναι, πλέον έτοιμο ή σχεδόν έτοιμο βεβαίως, αν υπολογίσουμε, υπολογίσω θέλω να πω, ότι δεν μένει τίποτε άλλο παρά να καθοριστεί επακριβώς η ακριβής ημερομηνία του «Ω»… Αυτό θα γίνει ή μάλλον πρόκειται να ορισθεί σύντομα… Ίσως και σήμερα το βράδυ….